Po wczorajszym spektaklu w krakowskim kościele św. Jadwigi otrzymałam opinię na temat naszej gry. Autorem jest mgr Zbigniew Bachmiński, radny gminy Bochnia, wieloletni nauczyciel i logopeda. Ponieważ słowa są pochlebne i dla mnie osobiście, więc pominąwszy cnotę skromności zamieszczam całą treść. oto ona:
"Bardzo mi się podobało. Zagraliście wszyscy koncertowo.
Ty potwierdziłaś swój kolejny talent. Byłaś psychicznie cała w swojej roli. Przekonująca, autentyczna, ale nie "prywatna". Tekstu miałaś dużo. To przecież główna postać. I tekstu trudnego aktorsko. Karol Wojtyła nie pisał łatwych dialogów, a raczej filozoficzne rozważania. Reżyser musiał więc dodać do tego ruch po scenie, aby nie wypadł "wieczór poezji". I w ruchu też byłaś swobodna. Podziwiam.
Wzruszyłaś mnie też momentami , a Karol Wojtyła kazał mi się zastanawiać nad moim pojmowaniem miłości.
Młodzi mieli swój kawałek pantomimiczny i kawałek tekstowy. I też wyszli z tego przekonywujący. A było przecież ogromne niebezpieczeństwo banału.
Nie było słabych punktów. Mieliście dobrą dykcję i było słychać każde słówko. Mistrza Pniaczka przedstawiono jako aktora scen krakowskich, więc macie opiekę profesjonalną. I to nie na darmo.
Jestem też pełen podziwu, że udało Wam skomponować się w tak liczny zespół. To sukces, w chwili, gdy młodzi wolą portale społecznościowe, czy gry na konsoli."
Publiczność wstaje z miejsc, owacja na stojąco. Łzy ciekną po policzkach, pod nosami pojawia się wilgotny śluz. Nagle ktoś z widowni krzyczy: "Dlaczego!" Z niedowierzaniem publiczność odwraca wzrok od sceny kierując oczy na krzyczącą postać. "Dlaczego!" Krzyczy donośnie raz jeszcze. Brawa milkną, pojawia się niedowierzanie i konsternacja. "Co dlaczego?" Krzyczy ktoś ze sceny. Wszystkie oczy patrzą na autora krzyku. "Dlaczego nie napiszes, tego na swoim blogu?" Odpowiada już nie krzycząc stojaca postać.
Właśnie, dlaczego zamiast na blogu, piszesz na forum?
Po wczorajszym spektaklu w krakowskim kościele św. Jadwigi otrzymałam opinię na temat naszej gry. Autorem jest mgr Zbigniew Bachmiński, radny gminy Bochnia, wieloletni nauczyciel i logopeda. Ponieważ słowa są pochlebne i dla mnie osobiście, więc pominąwszy cnotę skromności zamieszczam całą treść. oto ona:
"Bardzo mi się podobało. Zagraliście wszyscy koncertowo.
Ty potwierdziłaś swój kolejny talent. Byłaś psychicznie cała w swojej roli. Przekonująca, autentyczna, ale nie "prywatna". Tekstu miałaś dużo. To przecież główna postać. I tekstu trudnego aktorsko. Karol Wojtyła nie pisał łatwych dialogów, a raczej filozoficzne rozważania. Reżyser musiał więc dodać do tego ruch po scenie, aby nie wypadł "wieczór poezji". I w ruchu też byłaś swobodna. Podziwiam.
Wzruszyłaś mnie też momentami , a Karol Wojtyła kazał mi się zastanawiać nad moim pojmowaniem miłości.
Młodzi mieli swój kawałek pantomimiczny i kawałek tekstowy. I też wyszli z tego przekonywujący. A było przecież ogromne niebezpieczeństwo banału.
Nie było słabych punktów. Mieliście dobrą dykcję i było słychać każde słówko. Mistrza Pniaczka przedstawiono jako aktora scen krakowskich, więc macie opiekę profesjonalną. I to nie na darmo.
Jestem też pełen podziwu, że udało Wam skomponować się w tak liczny zespół. To sukces, w chwili, gdy młodzi wolą portale społecznościowe, czy gry na konsoli."
Publiczność wstaje z miejsc, owacja na stojąco. Łzy ciekną po policzkach, pod nosami pojawia się wilgotny śluz. Nagle ktoś z widowni krzyczy: "Dlaczego!" Z niedowierzaniem publiczność odwraca wzrok od sceny kierując oczy na krzyczącą postać. "Dlaczego!" Krzyczy donośnie raz jeszcze. Brawa milkną, pojawia się niedowierzanie i konsternacja. "Co dlaczego?" Krzyczy ktoś ze sceny. Wszystkie oczy patrzą na autora krzyku. "Dlaczego nie napiszes, tego na swoim blogu?" Odpowiada już nie krzycząc stojaca postać.
Właśnie, dlaczego zamiast na blogu, piszesz na forum?